کودکان تک فرزند ، احساس تنهایی می‌کنند و همچون دیگر کودکانی که خواهر و برادر دارند ، نمی‌توانند با دیگران تعامل داشته باشند.

 

تک فرزند به دلیل نداشتن برادر و خواهر و ارتباط با آنها ، تمایل ( بیش از حد ) به اسباب بازی و حیوانات نشان می‌دهد.

 

این کودکان به دلیل نداشتن ارتباط با خواهر و برادر در ذهن و خیال خود با دوستان خیالی بازی می‌کنند.

 

کودکان تک فرزند ممکن است در تطبیق با اجتماع با مشکلات بیشتری مواجه شوند.

 

کودکان تک ، تحمل کمتر و حساسیت بیشتر نسبت به رفتار دیگران دارند ، کودکان تک فرزند به دلیل خود محوری ، سخت‌تر با دیگران ارتباط برقرار کرده و دوست پیدا می‌کنند.

 

در خانواده‌های تک فرزند بیش از حد به خواسته‌ها و مطالبات فرزند توجه شده و اغلب افراط و زیاده روی والدین در برآوردن خواسته‌های تنها فرزندشان مشاهده می‌شود.

 

احتمال اختلالات شخصیتی نسبت به جامعه عمومی ، احتمال ابتلاء به اختلالات گفتاری ، پایین‌تر بودن سطح شاخص‌های بهداشت روان ( استرس ، افسردگی و …) در دانش آموزان تک فرزند افزایش می یابد.

 

افزایش احتمال انزوای والدین در سنین پیری به علت عدم توانایی تک فرزندان به رسیدگی به امور پدر و مادر سالخورده ،‌ دور از ذهن نخواهد بود.

 

 

برای شادی و آرامش کودک خود ، به "یک فرزند" اکتفا نکنید.

 

همبستگی و پشتیبانی اعضای خانواده از یکدیگر در خانواده های پرجمعیت بیشتر است.

 

به فرزندآوری بها دهیم تا مفهوم خاله ، عمه ، عمو و دایی برای آیندگان داستانی تخیلی نشود.

 

خواهر و برادر موهبت الهی هستند فرزندانمان را از آن محروم نکنیم.